Czy jestem dobrą matką? Po czym poznać czy jestem dobrą czy złą matką? I czy ma to jakieś znaczenie...

dobra czy zła matka?

W życiu pełnym stereotypów powinno mi być całkiem łatwo ocenić siebie. Jestem matką. Matką, która urodziła siłami natury, a więc dobrą matką. Prawdziwą Matką. Jeszcze prawdziwszą matką jestem gdyż karmię dziecko piersią. Ba! Urodziłam dziecko przed trzydzistką - tu wznoszę się na wyżyny swojej cudowności! Jeszcze cudowniejsza jestem, ponieważ spędzam z dzieckiem 24 godziny na dobę. 

Mogłabym pęc z dumy, gdyby nie to, że wcale tak nie uważam. 

Do ostatniego dnia nie wiedziałam, czy poród nie zakończy się cesarką i przez jakiś czas nawet bardzo tego chciałam. Poród nie był cudowny, był długi, trudny i bolesny. Po kilkunastu godzinach byłam wykończona i nawet tulenie dziecka nie trwało zbyt długo. Na noc Maluch powędrował na oddział dla noworodków, mimo że leżałam na sali pełnej dzieci. Pięć matek z dziećmi i ja - bez. Okropna matka! Całą noc miałam wyrzuty sumienia, że nie ma przy mnie dziecka, mimo że miałam pełną świadomość, że nie byłabym w stanie nawet wstać i wziąć go na ręce. Porzucony zaraz po urodzeniu zamiast wtulony w ramiona mamy - tak o nim myślałam, a łzy toczyły się po policzkach.

Karmię piersią, bo tak mi wygodnie, ale Maluch zaliczył i butelkę, bo na początku pokarmu nie miałam. Tu wychodzi na zero właściwie, choć szybko zaczęłam podsuwać Maluchowi owoce, warzywa, słoiczki i deserki, biszkopciki. Mimo protestom męża, który wiecznie uważa, że na wszystko jest za wcześnie. A więc jestem kiepską matką, bo dziecko zakrztusiło się biszkopcikiem. Bo o kilka tygodni za wcześnie spróbowało marchewki i jabłka. Bo chcę, żeby sam pił z kubeczka i oblewa się wodą. O ja okropna.

A już na pewno nie jestem lepszą matką, bo siedzę z Maluchem w domu. Siedzę, bo muszę. Kocham Malucha jak nikogo na świecie, ale siedzenie z nim w domu wykańcza mnie psychicznie i sprawia, że czasami mysli mam najczarniejsze. 

Wcale nie jestem dobrą matką, i poród naturalny ani karmienie piersią tego nie zmienią. Nie jestem dobrą matką, bo wolałabym czasem wyskoczyć na zakupy albo do kina, albo na kawę z koleżanką, albo w spokoju obejrzeć film czy zrobić bransoletkę. Chciałabym przeczytać książkę w kilka dni a nie tygodni, chciałabym poleżeć w wannie, mieć perfekcyjnie pomalowane paznokcie, chociaż raz w tygodniu odpłynąć z maseczką na twarzy. Wreszcie - chciałabym przespać jedną noc w całości! I wypić lampkę wina... 

Mam cudowne, grzeczne i bezproblemowe dziecko, które bez mamy nie może żyć. I mama nie mogłaby żyć bez niego. Ale czasem chciałabym odpocząć. Tak, odpocząć od dziecka. 

Nie jestem dobrą matką, bo moje dziecko przynajmniej raz w tygodniu uderzy się pilotem lub ciężką zabawką albo stuknie się o ramę łóżka i muszę przykładać zimną łyżkę, żeby nie miał guza. A dobra matka chuchałaby i dmuchała na dziecko, by nie zrobiło sobie krzywdy. 

A mimo wszystko mam szczęśliwe dziecko, uśmiechnięte, gaworzące, ciekawe świata i ludzi. I mam czas czasem poczytać książkę, gdy bawi się obok, i nawet czasem po kryjomu czytam mu fragmenty tych kryminałów, które mnie wciągają. A po nocach plotę bransoletki i oglądam seriale po kawałeczku, kiedy już położę go spać. a raz w tygodniu zostawiam ojca na czatach, a sama moczę się godzinę w wannie z maseczką na twarzy i książką w dłoni. 

I w gruncie rzeczy wszyscy jesteśmy szczęśliwi... i to chyba najważniejsze. A pytanie o dobrą czy złą matkę może pozostać bez odpowiedzi...